Zor günlerden geçiyoruz. Her açıdan zor günler! Hem de çok zor günlerden! Bu zor günlerde insana bir ‘Çelik gibi irade”, bir de bu da geçecek ‘ya hü’ diyecek ‘umut’ lazım.
Günler ‘yetersizliklerimizle’ sınıyor bizleri.
Öyle ki kendini en ‘yeterli’ gören kişinin bile ‘yetersiz’ hissettiği günler. Bazılarımız, ”Yoo, ben kendime pek ala yetiyorum” diyebilir. Onlara, bravo be diyerek, cehaletimin cesareti ile ne demek istediğimi anlatayım.
Kişi tek başına kendine yeter gibi olsa da toplumsal düzen içinde son tahlilde yetersizdir. ’Toplumsal düzen” dediğimiz işte bunun için vardır. Bir arada yaşamanın disiplini yani ‘devlet düzeni’ kişilerin yetersizliğinin bir arada kurallar içinde yaşayarak giderilmesi halidir.
Yani en bilgilimizin cahil, en zenginimizin fakir, en iyimizin kötü, çaresi en çok olanımızın çaresiz olduğu günler ile sınanıyoruz.
Kişi her şeye yetmeyebilir. Normal olan da bu değil midir?
Toplumsal düzen, insanların ‘yetersizliklerini’ bir arada dayanışma göstererek yeterli hale dönüştürmesi şeklinde işler. Şöyle ki; Kimimiz duvar ustasıyızdır, kimimiz mühendis, kimimiz ekonomist, kimimiz doktor, kimimiz çiftçi, kimimiz işçi, kimimiz gazeteci… Bir kişi aynı anda bunların hepsi olamaz.
Ne yazık ki, var olan toplumsal düzenlerin çoğu kişinin yetersizliklerini saklaması şeklinde bir anlayış dayatıyor. Dayatmakla kalmıyor,emrediyor: ”Yetersizliklerini ört, kimseye ihtiyacın yok,sen mükemmelsin.”
Gerek yeni bir ‘yaşam alanı’ olan sosyal medya gerekse ‘gerçek hayat’, mükemmellik ‘gösterisi’ istiyor. Oysa ‘mükemmellik’ diye bir şey yok!
Mükemmel insan aramak yerine mükemmel bir toplumsal düzen kurulmalı; İnsanın kendisiyle ilişkisinde öz saygı, başkalarıyla ilişkisinde saygı olan bir sosyal düzen. Yetersizliklerin dayanışma ile ortadan kaldırıldığı bir düzen!
Doğada bu düzen kendiliğinden oluşturularak kurulmuş. İhtiyaç fazlası hiç bir şey biriktirilmiyor. Doğal bir denge insana rağmen kurulmuştu, ama şimdi!
Demem o ki kimse kendini kandırmasın, olduğundan farklı göstermesin.İnsan ‘yetersizdir’ ve birbirimize ihtiyacımız var. En nihayetinde bu yetersizlikleri gözetip adil bir toplumsal düzen kurulacaktır. Peki bu niye geciktiriliyor?
Ben doğaya inanıyorum insana da!
Bir gün doğa ile insan ve insan ile insan arasındaki ilişkiler düzelecek.
Bir gün hiç kimse ‘yetersizliğini’ örtmeyecek, övünecek. Çünkü bilecek ki biz birbirimize ihtiyaç duyarak insanlaşırız. Bizim bir arada barış ve adalet içinde yaşamaya ihtiyacımız var. ’Biz ayrışamayız’.
