HAYAT BÖYLEDİR İŞTE!

Size de oluyor mu? Sizde de oluyor mu: Bazan, yok bazan değil daha çok, çokça kendimi bir “figüran” gibi hissetmeye başladım. Kötü olan ne varsa, her şey tam değişecekmiş gibi oluyor, sonra bir şey oluyor, sonra olmuyor.
Süklüm püklüm, bir figüranın rolünün sınırları içinde ezberlediğin ‘repliği’ söylüyorsun, sahneden çekiliyorsun, başka bir rol umudu ile bekliyorsun. Tuhaf bir hissiyat!
“Kahramanların” yaşadığı bir hayat! Filmin kahramanı gibi bir umuda kapılıp, filmin kavga sahnesinde adamakıllı pataklanan bir figüran olmak!
Kimimiz kaldırımları arşınlayan bir aylak, masada oturan bir memur, tarlada çalışan bir rençber, dükkanında ekmeğini kazanan esnaf,hastanede hasta, doktor, hemşire, fabrikada İşçi, teknisyen, mühendis.... saymakla bitmeyen, dağıtılmış roller! Sadece bir kaç kahramanı olan ‘koca’ bir hayat.
Bir filmin içinde hem figüran hem seyirci, kendimi böyle hissediyorum. Bekliyorum! Ya kahramana bir şey olursa, yeni kahramanın ben olmayacağım ne malum! Rol ‘çalmaya’ çalışan biri!
Kahramanlar! Uçuyorlar, konuyorlar dünyayı kurtarıyorlar. Çok az yemek yiyorlar, hiç tuvalete gitmiyorlar, hiç sorunları yok! Mesela, hiç korkmuyorlar! ”Demir yumruklarıyla” her bir sorunu çözebiliyorlar!
Hayat böyle mi gerçekten!
Hayatlarımız, küçük küçük avuntularımız, sevinçlerimiz, umuyor oluşlarımız...
Korkularımız, kaygılarımız, hesaplarımız, suskunluklarımız.
Gündelik hayatın kargaşasına kendini kaptırışlarımız. Bir ‘düzen’ içindeymiş gibi olupta rastlantılarla şekillenen bir döngüde hapsoluşlarımız.
İnsanlar daha az konuşur oldular, birbirleriyle. Daha çok kahramanlar konuşuyor. Oysa daha çok insanlar konuşmalı! Hayatın her alanındaki insanlar; Esnafı, çiftçisi, işçisi, öğrencisi, memuru, emeklisi, işsizi...
Ortak bir gelecek hayalini, umudunu kaybetmiş insanlar suskunlaşıyor. Kimse kimseye hayalinden söz etmiyor mesela, kimse kimseye umudundan bahsetmiyor. Çok az konuşuyoruz. Yanlışı düzeltmek için yan yana durmak yerine, bir ‘koltuk altı’ arayan figüran oluveriyoruz.
Hayat ne garip!
Ne edip ne eder bir gün sizi söylediklerinizle yüzleştirir. Bununla yetinmez söylemediklerinizle de yüzleştirir.
Hayat ne garip!
Bir gün sizi yaptıklarınızla yüzleştirir. Bununla yetinmez yapmadıklarınızla da yüzleştirir.
Hayat çok garip!
Sen farklı şeyler yaşadığını sanırsın, farklı çok farklı dersin! Oysa bir döngünün içinde aynı şeylerle aynı sözlerle aynı suskunlukla yaşatır durur seni!
Hayat ne garip!
Değiştirmek için hareket etmen gerektiğini bilirsin, ancak beklersin, durursun!
Hayat böyledir işte!