Gece yarısı aniden uyandım!
Hava sıcaktı... Birdenbire kaç gündür bahçenin alt tarafına köşeye yeni diktiğim ceviz ağacına su vermediğimi hatırladım.
İnsan unutabiliyor. İnsan unutur!
Kalktım bahçeye indim. Ayışığının aydınlığında hortumu çektim. Ceviz ağacına su verdim.
Ceviz ağacı derin bir oh çekti.
Böyle şeyler olabiliyor.Unuttuğunuz bir şeyi bir anda hatırlayabiliyorsunuz.
Hava güzeldi,gece sessiz! Ceviz ağacının yanında biraz oturdum ve düşündüm:
Zor zamanlardan geçiyoruz. Zaman çabuk geçiyor. Düzelmesi gereken o kadar çok şey var ki!
Ancak bu düzelmenin önündeki en büyük engel cehalet ve hadsizlik!
Ciddi bir zaman kaybı yaşıyoruz!
Sırf hadsizin biri kendini "mutlu" hissetsin diye ne çok zaman kayboluyor... Ne çok sorun çözüm bekliyor.
Bu eşitsizlik, bu adaletsizlik, bu cehalet, bu bilgisizlik, bu saklı gizli işler, bu kavgalılık, bu hadsizlik, bu cüretkar kötülük... Elimizi kolumuzu bağlıyor. Zaman geçiyor...
Bu gidişatın bu bizi birbirimize düşman yapan düzenin değirmenine su taşıyan hadsizlik ve cehaletin bitmesi gerekiyor.
Yetersizliklerini bakmadan donanımsızlığı, ufuksuzluğu, fikirsizliği, görgüsüzlüğüne rağmen şımarık ve kabalıkları ile hayatlarımızı teslim almış bir cehalet ve hadsizliğin tutsağı olmuşuz.
Geçen gün epeydir ortalıkta görünmeyen birisi ile bir toplantı öncesi karşılaştım. Usulca bana yaklaştı "sana bir şey söyleyeceğim" dedi. Ne söylediğinden çok neden ortaya çıktı şimdi diye düşündüm, bir şeyler var!
Burnu bir koku almıştır... Cahilliği, kurnazlığı ve hadsizliği yine üzerindeydi!
Geçmişin kaygılarını korkularını üzerimizden atıp geleceğin umutlarını çoğaltmalıyız; Bir hadsiz kadar pervasız, bir cahil kadar cesur olmalıyız...
Zaman geçiyordu, gece ilerlemişti.
Ceviz ağacı ona su verdiğim için teşekkür etti, "hadi git yat artık, düşündüğün yeter!" dedi.
Uzun zamandır yazı yazmamıştım. Bu düşündüklerimi yazayım da Turgut'a atayım. Yayınlamaya değer bulursa değerlendirsin.
Ağaçlara su vermeyi unutmamak gerekir. Bir de cahil ve hadsizden korunup geleceğin umudunu büyütmek gerekir... Geceydi, sessizdi ancak kafamın içindeki gürültü uykumu kaçırmıştı. İyi ki ağaçlar var, iyi ki adaleti, vicdanı, eşitliği örgütleyen insanlar var.
İyi ki umutlarımız ve hayallerimiz diri!
