Benden duymuş olmayın, eskiden çok eskiden ‘Ayna’ yokmuş. ”Hadi ya, gerçekten mi? Atıyorsun.” dediğinizi duyar gibiyim. O zaman cevap vereyim:
Vallahi billahi, gerçekten ayna yokmuş. İnsan insanın aynasıymış. Öyle ki, insanlar birbirinin yüzüne bakar, birbirlerine anlatırlarmış; Kaşı keman, gözü ahu, kirpikler ok, boy selvi v.s. dolayısıyla birbirlerine ihtiyaç duyarlarmış.
Taa ki suyun aynası keşfediline kadar. Suyun aynasında saçını tarayan birisi, suda yansısını görüp kendine aşık olunca; Ne yardımlaşma kalmış, ne dayanışma, ne kaşı keman, ne gözleri ahu...
Ne yapsın garip, kimse ne olduğunu anlatmayınca, kendini suda görünce aşık olmuş, kendi olduğunu bilmeden ama! Gününü suyun içine oturup sudan gelecek sevgiliyi bekleyerek geçirirmiş, hal bu ki beklediği kendisiymiş.
Gelelim günümüze:
Ayna çok, insanın insana ihtiyacı olmadığı günlerden geçiyoruz. Ortalık ‘Dev aynasından’ geçilmiyor. Hasbelkader, bir şekilde oturduğu koltuktan aynada kendini seyreden ‘ölümlü’ ben neymişim demeye başlıyor.
Hasbelkader hedeflediği zenginliğe erişen ‘ölümlü’ ben ne kadar ‘zekiymişim’ demeye başlıyor.
Hasbelkader politikada bir yere gelen ‘ölümlü’ kendisi olmadan ne bu köy köy olur, ne bu şehir şehir, ne bu ülke ülke, ne de bu dünya dünya. Benim dediğim olmalı diyor.
Ben güçlüyüm, ben zekiyim, ben zenginim, ben güzelim,ben yakışıklıyım, ben anlıyım, ben şanlıyım, ben olmalıyım.
Dünya neden karışık sanıyorsunuz; Aynalar yüzünden, ’Dev’ aynaları yüzünden, bütün sırlarını aynada saklayıp ak kaşık gibi ortada dolaşanlar yüzünden. Tekrar tekrar aynı şeyleri yaşamamız bunlar yüzünden.
Katılırsınız, katılmazsınız, benimkisi bir bakış açısı. O eski zamanlara dönmeli bütün aynaları kırmalı diyorum. Yeniden başlamalıyız insan olma serüvenine.
Zavallı Narkissosun ne suçu vardı, kendini suyun aynasında görmüş aşık olmuş kendine. Kendisini dev aynasında görenlerin eline su dökemez, Narkissos.
