“ABİ,BAKAR MISIN”

Normalde ‘amca’ demesi gerekiyor, hatta zorlasa ‘dede’ bile diyebilirdi kızmazdım,ama o bütün masumiyeti ve samimiyeti ile abi dedi.
Üstelik abi demekle kalmadı, beni ünlü bir dizi film oyuncusuna benzetti. Ve günümü “allak bullak” etti.
Bakkaldan su almak için girdim içeri, o sırada dokuz-on yaşlarında alışveriş yapan bir çocuk dikkatlice bana bakmaya başladı ve tam olarak şöyle dedi:
-Abi bakar mısın, sen “o” dizideki abi değil misin?
Sıradan geçen bir günün içinde koşturmacanın hay huyunda ne diyeceğimi şaşırdım, gayri ihtiyari evet çıktı ağzımdan!
Çocukta ünlü biriyle karşılaşmanın mutluluğu bende ünlü biri olma ihtimali varmışta olamamış olmanın hüznü ile aldığım suyu arabaya yetişmeden kafama diktim bitirdim.
Hangi dizi acaba dedim, niye sormadım, sorsaydım o olmadığım açığa çıkardı, çocuk mutsuz olurdu yoksa ben mi mutsuz olurdum şimdi mutlu muyum hangi dizi acaba dönüp çocuğa sorsam mı?
Bir dizi oyuncusuna benzetildiğime mi sevinsem, bir dizi oyuncusu olmadığıma mı üzülsem, hala oyuncu olma ihtimalime mi sevinsem çocuğa yalan söylediğime mi üzülsem!
Konuşmam değişti, yürüyüşüm değişti günüm değişti ziyaretlerime geç kaldım velhasıl ünlü biri olmanın bütün ‘zorluklarını’ yaşattım kendime.
O diziyi ve oyuncuyu bulmam gerekiyordu, buldum. Nasıl buldun diyeceksiniz, kısa bir dizi taraması yaptım!
Meğer, kötü bir karakter oyuncusuna benzetilmişim. Aldı mı beni bir düşünce: Ben kötü biri miyim? Yok sen kötü değilsin karakter kötü, ama ona benzetildim, ama o sen değilsin, ama benzetilmemem gerekiyordu, ama benziyorsun, ben kötü müyüm, değilsin ama her insan içinde biraz kötülük taşır,...
Ah çocuk, günümü allak bullak ettin. Bakkaldan suyumu alıp çıkacaktım!
Günün sonunda şuna karar verdim: Her insan ünlüdür, kendinin ünlüsüdür. Her insan kahramandır, kendinin kahramanıdır. Her insan iyidir, içindeki iyilik kadar! Her insan kötüdür, içindeki kötülük kadar!
Ah çocuk, hayat bir dizi film değil, dizi filmleri de hayat değil!
En çok “abi bakar mısın” deyişine sevindim.