Bereket fışkıran topraklarımız var.
Taş eksen taş biter bu topraklarda.
Ne gariptir ki artık ne eken kaldı ne de diken.
Tarımla uğraşan çiftçilerimiz yıldırıldı, sindirildi, Devletten yeterli desteği alamadı.
Ne yaptı peki?
Köylerini terk ettiler, şehirlerde ekmek derdine düştüler, kimi ineğini, kimi arazisini, diğeri malını mülkünü yok pahasına sattılar.
Açıkçası yalnızlığa itildiler.
Şimdi durum ne? diye soracaksanız eğer!
Pirinci Çin’den.
Eti Güney Amerika’dan.
Barbunya Kuzey Amerika’dan.
Yeşil mercimeği Kanada’dan.
Kırmızı mercimek Avustralya’dan.
Şimdi ne oldu da böyle oldu demeyecek misin.
Çiftçini desteklemezsen, hayvancılıkla uğraşan esnafı desteklemezsen olacağı bu.
Mahkum olursun elin pirincine, barbunyasına, etine, mercimeğine.
Bu işler öyle palavradan sıkıp halkı uyutmaya gelmez.
Yani anlayacağınız, güneş balçıkla sıvanmaz.
