Bugün ve her gün “bana süt veren anamın yüzünü” unutmak var mı?
“maç var anne…”
Bugün akşam maç var anne, sokaklar boş, bende yokum zaten, sen de yoksun evde, teyzeler anne yarısıdır, o da çok uzakta, senin kadar değil elbet… Sen anne çok ama çok uzaklardasın… Bak, sana sen diyebiliyorum, babama diyemezdim, seninle o kadar samimiyetimiz vardı, vardı ki “sana sen” diyebiliyorum…
Anımsıyorsun değil mi?
Sen gezmeğe giderken ana, “şöyle de boynum bükülür” diyerek söylediğim nakaratı… Çok küçüktüm, senden ayrı kaldığımda hep söylerdim, hala söylüyorum, hala seni öyle çok, öyle çok özlüyorum, anam… Bana can veren, bana süt veren yıllar yılı, o yüzünü hala unutamam…
Maç var anne…
Taşlı tarlada, mahallede maça giderdim, saklardın babamdan, kızmasın diye; belki ona “beyaz yalan” söylerdin… Anıdır bilmem hatırlar mısın? Tüm spor yaptığım eşyalarım evin banyo sobasında yanmıştı ve onun ısıttığı suyla bana banyo yaptırmıştın sabahın erken saatinde… Gözyaşlarım başıma döktüğüm suya karışmıştı… Sen demiştin ki, baban “okumanı istiyor” top oynamanı değil…
Maçım var anne…
Bugün yine maç var, bugün “anneler günü” kar yağdı yüreğime, sen son nefes verdiğinde ben maçtaydım, belki çok uzakta bir sahadaydım, şimdi senin olduğun gibi…
Geçtiğimiz yıl yine kar yağmıştı, çöktün bir daha yüreğime, ta derinliklere benden uzaklara, baktım ki o çöküntüye ve gördüm…
O çöküntüde karmakarışıktı yaşayanların hayalindeki ana baba ve yakınları… İnanmamıştım öldüğüne, iyi ki çöktü yattığın yer, sen benim anam hala yaşıyorsun yüreğimde, ben yaşadığımı sandıkça…
Maç var anne…
Sonuç ne olursa olsun yaşayanlar hep oyuncu kalacak…
