Antep’te, Adam YALANI uydurur. Sevmediği bir kişiyi SUÇLAR.
“Nerden biliyorsun ? Nasıl öğrendin ?” diye sorulunca da;
“Eyle diyler” der ve işin içinden çıkar, kenara çekilir ve lafın seyrine bakar.
Yani, söylediği lafların olduğu olayı görmemiştir, bilmemektedir ve zaten kendisi UYDURMUŞTUR ama “öyle söylüyorlar” diyerek, birinin üstüne atıp aradan çekilir.
Bazen de, o SUÇUN faili KENDİSİDİR, ama başkasının üstüne atmıştır.
Bu laf kulaktan kulağa DEĞİŞEREK ve GELİŞTİRİLEREK uzar gider ve gayet İNANDIRICI bir hâle getirilir.
Ve herkes İNANNAMAYA başlar.
Olayın “FAİLİ” (!) ne yapacağını şaşırır. İNKÂR etmesi işe yaramaz. Halk nezdinde SUÇLU muamelesi görür.
Öyle olur ki, YALANIN ilk sahibi bunu Binevler’de söylemişse, Şehreküstü’ye geldiğinde başkasından duyunca KENDİSİ bile buna İNANIR.
Bu “DEVİRE” gelinceye kadar böyle YALANLAR lafta kalırdı ve bazıları da unutulur giderdi.
Ve işte bu YALANLAR artık, (yani, içinde yaşadığımız DEVİRDE) GAZETELERE de intikal ettirilerek bir İDDİANAMEYE dökülmek üzere bir SAVCI tarafından “SUÇLU” kişinin yakasına yapışılır hale getirilmekte ve henüz YAZILMAMIŞ olmasına rağmen SUÇ yüklenmektedir.
Yani, o iddianame yazılana kadar “SUÇLUSUN”, haydi bakalım SUÇSUZ olduğunu isbat et !
İşte Ben buna, (yazılacağı veya yazıldığı zaman) “EYLE DİYLER İDDİANAMESİ” diyorum.
Ve işte böyle bir ADLÎ DÖNEM içerisinde yaşıyoruz.
Ne dersiniz, böyle bir DEVREDE miyiz ?
