Mustafa Kemal'e olan sevgimi, saygımı ve hayranlığımı, yüz kat arttırdıkları için Atatürk düşmanlarına çok teşekkür ederim. Sizin sayenizde, Atatürk'ü daha çok tanıma ve daha çok saygı duyma fırsatı buldum. Hiçbir zaman ona tapmadım, hiçbir zaman onun kusursuz ve 'eleştirilemez' olduğunu düşünmedim. Hala aynı fikirdeyim.
Ama sizin ona olan nefretinizin boyutu, sınırsızlığı ve ölçüsüzlüğü beni ona daha çok yaklaştırdı. Daha iyi tanımaya ve özeleştiri yapmaya zorladı. Liderler, öldükten sonra da yaşarlarsa lider'dirler. Mustafa Kemal'in öldükten sonra yaşamaya devam ettiğini anladım. Bizi bir arada tutan şeyin; benzerliklerimiz değil de farklılıklarımız olduğunu acı duyarak deneyimledim…
"Büyük düşünme"nin, büyük laflar etmek ile aynı şey olmadığını biliyordum da nefessiz kaldığımda oksijen'in değerini anladım. Yıllar sonra, odamın duvarına hangi Atatürk fotoğrafını asmalıyım acaba? Kalpaklı mı frak'lı mı? Üniformalı mı? diye ikilem'e düştüğümde, Mustafa Kemal'in bir fotoğraf, bir heykel değil de bir felsefe olduğunu anladım…
Onun; dogmatik değil de analitik düşünceyi yeğlediğini "Eğer bir gün benim fikirlerim ile bilim ters düşerse, hiç düşünmeden bilimi seçin" sözündeki yüce anlam ile daha iyi özümsedim…
Seksen yıl öncenin konjonktürünü ve olaylarını bağlamından koparıp, bugünün siyaset garnitürü yapmanın bizi iyi bir yere götürmeyeceğini gözümüze soka soka öğrettiler…
Hayatı boyunca kusursuz olmadığını bildiğim ve yaşadığı dönem için hala eleştirdiğim düşünceleri ve eylemleri olan bir lidere, yüksek bir hürmet hayranlık duymamın kısaca özeti budur.. Yukarıda saydığım veya sayamadığım sebeplerden dolayı, Atatürk düşmanlarına bir kere daha teşekkürü borç biliyorum.. Sağolun..
